پشهها عوامل منتقلکننده (یا پخشکننده) این ویروس هستند. تب دنگی به عنوان «تب استخوان شکن» نیز شناخته میشود، چرا که به دلیل درد شدید حاصل از آن بیمار تصور میکند استخوانهایش در حال شکستن هستند. برخی نشانههای تب دنگی عبارتند از تب، سردرد، حساسیتهای پوستی مشابه سرخک و درد در ماهیچهها و مفاصل. ممکن است تب دنگی در تعداد کمی از بیماران به یکی از دو گونه خطرناک و کشنده تبدیل شود. گونه اول تب هموراژیک دنگی است که باعث خونریزی، ترشح مایعات به بیرون از عروق خونی (رگهای حامل خون) و کاهش پلاکتهای خون (عامل لخته شدن خون) میشود. گونه دوم سندروم شوک دنگی است که باعث افت فشار شدید میشود. ویروس دنگی ۴ نوع متفاوت دارد. اگر فردی به یک نوع از ویروسها مبتلا شود، تا آخر عمر به آن نوع ویروس مصونیت دارد. اگر چه، در برابر سه گونه دیگر فقط تا مدت محدودی مصونیت دارد. اگر بعدها به یکی از سه نوع دیگر این ویروس مبتلا شود، ممکن است مشکلاتی جدی برای او ایجاد شود.
.
واکسنی برای جلوگیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود ندارد. نکتههای کوچکی به پیشگیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود دارد. مردم باید در برابر پشهها از خود محافظت کرده و دفعات گزیدگی با نیش آنها را محدود کنند. هم چنین به پیشنهاد دانشمندان میتوان زیستگاه پشهها را کوچکتر کرد و در نتیجه تعداد پشههای موجود را کاهش داد. اگر کسی دچار تب دنگی شد و در صورتی که بیماری خفیف باشد، برای بهبودی باید مقدار زیادی مایعات بنوشد. اگر کسی به گونه حادتری از بیماری مبتلا شد نیازمند مایعات وریدی (مایعاتی که از طریق سرنگ یا سرم به رگها تزریق میشوند) و انتقال خون (تزریق خون از فرد دیگری به بیمار) خواهد بود. از دهه ۱۹۶۰ افراد بیشتری به تب دنگی مبتلا میشوند. این بیماری از جنگ جهانی دوم به معضلی جهانی تبدیل شدهاست، در بیش از ۱۱۰ کشور شیوع داشته و.در هر سال به آن مبتلا میشوند. افراد زیادی برای پیدا کردن واکسن و دارویی برای درمان سریع این ویروس در تلاشند. هم چنین برای رهایی از پشهها کارهای متفاوتی انجام میدهند.واکسن تأیید شدهای برای پیشگیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود ندارد.[۲] سازمان بهداشت جهانی پیشنهاد دادهاست که برای جلوگیری از ابتلا جمعیت پشهها تحت نظر قرارگرفته و انسانها از گزیدگی پشهها حفاظت شوند.[۱۴][۲۸] سازمان بهداشت جهانی برای پیشگیری از دنگی برنامهای (به نام برنامه «کنترل یکپارچه ناقل») ارائه دادهاست که از پنج بخش تشکیل شدهاست: باید از حقوق، تجهیزات اجتماعی و قوانین برای قویسازی جوامع و سازمانهای بهداشتی عمومی استفاده کرد. همه بخشهای اجتماع باید همراه با هم عمل کنند. این بخشها شامل بخش عمومی (مانند دولت)، بخش خصوصی (مانند موسسات و شرکتها) و حوزه سلامت و بهداشت میشوند. تمام روشهای کنترل بیماری باید یکپارچهسازی شوند (گردآوری شوند) تا امکانات موجود، بهترین تأثیرگذاری ممکن را داشته باشند. تصمیمگیریها باید طبق مدارک موجود صورت بگیرد تا به این وسیله از سودمندی تمام اقدامات انجام شده برای مقابله با دنگی اطمینان حاصل شود. باید به مناطقی که دنگی در آنها شایع است کمک کرد تا جایی که بدون کمک دیگران، قادر به مبارزه با این بیماری شوند.[۱۴] سازمان بهداشت جهانی روشهایی برای کنترل پشهها و حفاظت در برابر گزیدگی آنها ارائه میدهد. بهترین روش رهایی از پشه «آئدس اجیپتی» از بین بردن زیستگاه آن است.[۱۴] مردم باید منابع سرباز آب را خال کنند (تا پشهها در آنها تخمگذاری نکنند). هم چنین میتوان برای کنترل پشههای این مناطق از حشرهکشها و عاملهای کنترل زیستشناختی استفاده کرد.[۱۴] دانشمندان معتقدند اسپریهای ارگانوفسفات و پایروتروئید تأثیری ندارد.[۴] آبهای راکد (یا بدون حرکت و جریان) باید از بین بروند، زیرا پشهها را جذب میکنند و هم چنین انباشته شدن حشرهکشها در این آبها، برای سلامتی انسانها مضر خواهد بود.پیشنهاد مجموعه سویول در برابر حفاظت از این پشه های خطرناک استفاده از درپوش ایزوله است با توجه به اینکه این پشه ها اغلب از چاه فاضلاب بیرون می ایند و در برخی شهرهای ایران مشاهده شده اند.استفاده از این درپوش ها می تواند کمک بسیاری در دفع این پشه داشته باشد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.